Vrijheid vind je in Jezelf Zijn

Patrick Mundus

Sinds gisteren zijn de coronamaatregelen versoepeld. Zelf merk ik daar niet veel van.

Ik ben nog steeds niet welkom in het WZC waar mijn schoonmoeder woont. Mijn peter die een beroerte heeft gehad, ligt moederziel alleen in het ziekenhuis. Hij is verward. En zelfs zijn echtgenote die al zestig jaar zijn steun en toeverlaat is, wordt niet bij zijn ziekenhuisbed toegelaten. Ik mag nog steeds geen bezoek thuis ontvangen of vrienden of familie opzoeken. En ook voor WiebelWoorden heb ik geen enkele perspectief gekregen. Wanneer mogen wij weer workshops in kleine groep geven? Zonder mondmasker?

Ik had zo gehoopt dat de exit-strategie ons sociaal welzijn zou vergroten. We hebben al zoveel offers gebracht. We houden dit niet lang meer vol. Helaas zie ik alleen maatregelen die onze economie weer een beetje aanzwengelen. En ik ben blij voor mensen die weer aan het werk kunnen, winkeliers die hun deuren weer mogen openen. Maar tegelijk vraag ik me af: is dit het doel, zo snel mogelijk terug naar onze oude maatschappij gaan, waar geld het hoogste goed is en rushen de norm? Wat heeft deze tijd ons dan geleerd?

Het maakt me moedeloos, bang en verdrietig. Ik besef dat ik in een valkuil getrapt ben, waar ik wel vaker in trap. Ik voel me slachtoffer van wat er rond mij gebeurt. Ik vergeet dat ik altijd een keuze heb. Ik kan me ook nu held voelen of wijze. Ik hoef na deze tijd niet opnieuw mee te doen met de rush.

Toen ik mijn levensverhaal schreef, merkte ik dat ik me vaak een slachtoffer heb gevoeld. Van mijn ouders die (in mijn ogen toch) mijn broer altijd voortrokken. Van leerkrachten die mijn capaciteiten niet zagen. Van jongens die me lieten stikken. Van mensen die me te weinig aanmoedigden en anderen die me op het slechte pad brachten.

Ik leerde mijn verhaal te herschrijven. Ik leerde kijken naar mijn verantwoordelijkheid, naar wat ik zelf in de hand heb of heb bewerkstelligd, naar de keuzes die ik altijd kan maken, welke boodschap de omstandigheden voor me in petto hadden.

Ook nu heb ik dag na dag geschreven rond hoe ik de situatie beleef. Ik liet het onbevangen kind in me toe, het deel in me dat speels en creatief omgaat met wat in de wereld gebeurt. Ik ging zelfs aan het tekenen. Ik vroeg mijn wijze kant welke les deze situatie voor me heeft. Ik keek naar wat ik wel kan verwezenlijken, hoe ik me ondanks alle maatregelen toch vrij kan voelen.

Dat is wat we tijdens het Schrijfcafé van volgende week ook gaan doen. We schrijven over vrijheid in corona- en andere tijden. We onderzoeken hoe we zelf vrij kunnen zijn, los van alle heisa rondom ons.

Wil jij je ook vrij voelen? En tegelijk verbonden met jezelf en anderen? Doe dan zeker mee, want ook al gaat dit Schrijfcafé online door, ik slaag er net als anders in verbinding te creëren. De deelnemers van vorige maand kunnen bevestigen dat het een fijne manier van werken is.

Het Schrijfcafé is een plek waar je verbinding met jezelf ervaart én persoonlijk kan groeien. Je leert je wortels kennen en komt zo thuis in jezelf en het leven.

Het gaat om wie je bent en het proces dat je doormaakt. Want woorden geven je je eigenheid en bieden op elk moment een houvast. Je ervaart het plezier van schrijven.

Ik coach je vanuit openheid, zachtheid, respect en liefde.
Met eenvoudige speelse opdrachten zorg ik ervoor dat je pen als vanzelf in beweging komt.

De oefeningen stimuleren je creativiteit. Ze brengen een spontaan proces op gang waardoor je lichter buiten gaat.

Datum: woensdag 13 mei van 10.00 u tot 12.00 u

Thema: Vrijheid

Je kan een losse workshop volgen of vaker komen.

Schrijf je in voor onze inspiratiebrief, Wiebelkoffer

Je bent aangemeld!