Ik ben Veerle Schaltin,
natuurliefhebber, wandelaar, yogi, danser, wijnproever, pelgrim, verbinder, hartwerker, levensverhalen- en schrijfcoach,…

Ik had alles om gelukkig te zijn. Een lieve man. Een gezond kind. Een job in een dagcentrum voor mensen met een verstandelijke beperking waarin ik heerlijk creatief kon zijn. We kookten, knutselden, dansten, maakten samen een tijdschrift en ‘schreven’ poëzie… Ik zag mijn ‘gasten’ graag en zij mij.

Soms vond ik het moeilijk na een dag op het werk geduldig te zijn met mijn zoon, die nog maar een kleuter was, en hem voldoende aandacht te geven, maar meestal viel dat wel mee. Tot op die ene dag…

Er was een schermutseling met een cliënt. Terwijl ik anders vastberaden of met een kwinkslag op haar moeilijk gedrag reageerde, en haar zo meestal snel weer rustig kreeg, ben ik beginnen tieren. Zo luid dat het enkele lokalen verder te horen moet zijn geweest. Ik wist niet wat me overkwam. De cliënt begreep het evenmin. Mijn reactie kon niet door de beugel. Ik was bang nog meer fouten te maken.

Die avond trok ik de deur van de voorziening, waar ik bijna twintig jaar had gewerkt, toe om er nooit nog als werknemer terug te keren. Het licht ging niet alleen op het werk uit. Ook thuis lukte het me niet meer. Ik sleepte me door de dagen. 

Een van de eerste dingen die ik opnieuw deed, was schrijven. Soms uren- of dagenlang. Ik had altijd graag geschreven, maar nu was het niet voor het plezier. Het voelde als een noodzaak. Ik heb me letterlijk door deze moeilijke periode geschreven.

Toen het wat beter met me ging, ben ik schrijfcursussen gaan volgen, en later ook een schrijfdocentenopleiding. Tijdens deze opleiding werd ik naar levensverhalen toe gezogen. Ik voelde al snel dat ik niet zomaar een docent was, ik ben een coach. Ik slaag erin de grote en kleine verhalen die diep in mensen leven naar de oppervlakte te brengen. Ik begeleid hen niet alleen bij wat op hun papier komt, maar bij het hele proces dat ze doormaken. Ik creëer de ruimte waarin ze hun leven kunnen herschrijven.

Zelf heb ik mijn levensverhaal uiteraard ook op papier gezet. Door dit te schrijven besefte ik dat ik eigenlijk altijd had gedaan wat anderen van me verwachtten. Ik besloot voortaan in mijn eigen schoenen te staan. Dat nam ik heel letterlijk. Ik wandelde van Villafranca del Bierzo naar Santiago de Compostela en van daaruit naar Fisterra en Muxia. Zo werd ik pelgrim. 

Pelgrim ben je echter niet alleen tijdens een staptocht. Het is een manier van leven. Een levensvisie die echt bij me past. Deze manier van leven had ik me zonder mijn verhaal te schrijven nooit eigen gemaakt.