Als uw elastiek finaal is uitgerokken,
hebt ge’t aan uw rekker.

 

Stapklap – Nathalie Lambaerts

 

Daar stond ik dan. Met mijn blote voeten in de sneeuw.

Het is een hype op sociale media. Vrienden en vrienden van vrienden en mensen die ik niet ken trekken hun schoenen en sokken uit voor een sneeuwbad.
Sommigen doen er nog een schepje bovenop. Met alleen een badpak aan gaan ze gezellig liggen op het sneeuwtapijt.

Waarom probeer ik het ook niet, dacht ik. Niet in badpak, maar met mijn blote voeten, lekker in de sneeuw.
Nu ik mijn veerkracht teruggevonden heb, staat dat goed, toch?

Ik bedacht al hoe ik eerst een foto zou nemen van mijn naakte voet die een beetje boven de sneeuw zweefde. Met de vraag erbij: doe ik het of doe ik het niet?
Hoe ik dan een filmpje zou posten waarop je me zag stappen en kon meegenieten van het heerlijke gekraak van de sneeuw onder mijn voeten. En dan nog een foto van mijn stevig gegronde blote voeten in de sneeuw als toemaatje, met de woorden: ik doe het!

Voor de eerste foto stond ik een beetje te wiebelen op mijn ene been. Mijn voet was al in de sneeuw beland voor de foto goed en wel getrokken was. De sneeuw was nog kouder dan ik had verwacht. Maar ik zette door. Ook mijn tweede voet kwam op het witte tapijt terecht. Ik zette enkele stappen, maakte het filmpje. Ondertussen vloekte ik op al wie eerder zo zot was geweest om dit te doen, en door wie ik me zo zot had laten maken. Ik dacht aan het resultaat (de foto’s en het filmpje dus, die ik zou delen op Instagram), en aan zo snel mogelijk weer naar binnen gaan, waar een warme handdoek op me lag te wachten.

Had ik ook de tijd genomen om te voelen wat dit met me deed?
Hoe het was mijn voeten op de ijskoude Moeder Aarde neer te zetten?
Welke sensatie daarbij door me heen ging?
Wat er in mijn lichaam gebeurde?
Hoe het me hielp echt te aarden?

Helaas niet!

Ik was de hele tijd bezig geweest met hoe chique het wel was dat ik dit deed. En hoe ik dat aan de buitenwereld zou tonen.
Ook al is blootvoets wandelen in de sneeuw een uitnodiging om in je lijf te zakken en te aarden, ik was vooral  in mijn hoofd blijven zitten.

Toch ben ik trots op mijn prestatie. Voor een schijtluis als ik was dit echt wel een moedige stap. Tegelijk besef ik dat ik een kans heb laten schieten. Ik had er veel meer kunnen uithalen voor mezelf. Ik had kunnen ontdekken wat die kou echt met me deed. Of dit iets is wat bij me past. Ik had mijn kracht, mijn veerkracht kunnen voelen.

Het herinnert me eraan dat veerkracht in je zit. Dat het belangrijk is telkens opnieuw te voelen waarom je iets doet. Dat je je comfortzone kan rekken, maar dat ze pas echt rekt, als je dingen doet voor jezelf. Als je ze doet vanuit een innerlijke motivatie. Vanuit je diepste verlangen.

Heb ik spijt van het experiment?
Nee. Hypes op sociale media, zoals deze, zetten me soms in beweging.
De manier waarop ik dit beleefde, toont me hoe in mijn hoofd kruipen een overlevingsstrategie voor me is. Hoe dat veilig voelt, maar me in feite weghoudt van mijn veerkracht. Het doet me beseffen dat het ook anders kan.

Straks doe ik het opnieuw. Zonder camera. Zonder erover te schrijven. Alleen omdat ik het wil. Omdat ik wil voelen wat het met me doet.
Ik ben gewaarschuwd nu. Mijn ego probeert zoveel mogelijk in mijn hoofd te vertoeven, terwijl het mijn lijf is dat me zoveel te vertellen heeft.
Ik zal het eerst stil maken straks, de stilteplek in mezelf opzoeken. De tijd nemen om de kou te voelen, met mijn voeten, maar ook met en in de rest van mijn lijf. De kracht voelen die ik heb om dit te doen. De lessen leren die dit experiment voor me in petto heeft. Mijn veerkracht ervaren.

Veerkracht is voor mij telkens opnieuw naar binnen keren. Me afstemmen op wie ik ben en vandaaruit dingen doen. Het is een constante oefening. Met mildheid kijken naar wanneer het misgaat. Opnieuw afstemmen, opnieuw voelen, echt voelen en doen. Dat geeft vol-doen-ing. Dat maakt je krachtig.

Iets wat ik echt heel graag doe vanuit mijn diepste binnenste is me verbinden met anderen, luisteren naar hun verhalen, kansen scheppen om die verhalen te delen. Vandaaruit is de idee gegroeid voor de VEERKRACHT-podcast.

Ik praat met prachtige veerkrachtige vrouwen. Zij vertellen je wat veerkracht voor hen betekent, hoe ze met de moeilijkheden in hun leven omgaan, telkens opnieuw de moed vinden om door te gaan, hoe ze ten volle in het leven staan en hoe ze elke dag waardevol maken.
Ze vertellen openhartig en kunnen je inspireren om ook de beste versie van jezelf te zijn en telkens opnieuw veerkracht te ervaren.

De VEERKRACHT-podcast verschijnt vanaf 22 februari. Die week praat ik elke werkdag met een andere vrouw. Nadien zal de podcast tweewekelijks verschijnen.

Wil je deze verhalen horen? Hou mijn sociale mediakanalen of deze website dan in het oog om te weten te komen wat  je wanneer kan beluisteren!

Schrijf je in voor onze inspiratiebrief, Wiebelkoffer

Je bent aangemeld!