door Veerle Schaltin | mrt 4, 2021 | Uncategorized
‘Meebewegen, én je eigen beweging niet uit het oog verliezen,
dat is voor mij veerkracht.
Alice Koenen
Eat, pray, love. Zag je deze film met Julia Roberts al? Of heb je misschien het boek van Elisabeth Gilbert, waarop deze film is gebaseerd, gelezen?
Ik vind het een film waar ik telkens weer naar kan kijken. En elke keer steek ik er iets nieuw van op. Gisteren zag ik hem voor de zoveelste keer.
Eat. Laat me maar met de deur in huis vallen. De voorbije maanden at ik niet altijd zo gezond. Ik had last van eetbuien. Nu wil ik weer genieten van wat ik eet en om de juiste redenen eten. Om gezond en energiek te zijn. Te stralen.
Ik wil me ook voeden met boeiende mensen, interessante gesprekken, waardevolle lectuur, bijzondere films, liefde, schoonheid, oprechtheid.
Ik wil me ontspannen, opladen. Doen waar ik blij van word. Ik wil schrijven en me voeden met mijn eigen woorden.
Pray. Ik wil stilstaan bij de dingen. Het stil maken ook. Ruimte maken voor pijn, verdriet, blijdschap, alle emoties en ze doorvoelen. Ik wil mediteren, wandelen, schrijven. Niet tijdens een ochtendritueel dat er overschiet als ik een vroege afspraak heb of niet in de stemming ben, maar elke dag. Ik wil er een plek voor creëren, een vast moment. Ik wil bidden op papier: schrijven wat diep in me leeft, de stilte woorden geven. Naar binnen keren. En pas daarna weer naar buiten.
Love. Ik wil liefhebben. Me omringen met liefdevolle mensen en anderen graag zien. Ik wil ook goed voor mezelf zorgen en mezelf volop liefde geven.
Eat, pray, love. Het klinkt als een mantra. Iets wat ik steeds opnieuw tegen mezelf zeg, omdat ik het hier en nu wil verwezenlijken.
Het is niet toevallig dat ik deze film net nu terugzag. Hij herinnert me aan wat ik nodig heb om veerkrachtig in het leven te staan. Mijn beste leven te leven.
Veerkracht zorgt ervoor dat, wat er ook op je pad komt, je altijd weer overeind weet te krabbelen. Elke moeilijke gebeurtenis maakt je immers sterker.
Ook jij bent veerkrachtig. Wil jij ontdekken wat jou veerkrachtig maakt? Dan is ons nieuwe traject ‘Je verhaal als bron van veerkracht’ iets voor jou!
- Als je soms wel eens het hoofd laat hangen,…
- Als je het een lastige tijd vindt,…
- Als je beseft dat er meer uit het leven te halen is,…
- Als je bereid bent om op een nieuwe manier naar je verhalen te kijken,…
- Als je wil stilstaan bij de rode draad van je leven en je levensthema’s,…
- Als je bereid bent naar je familiesysteem te kijken,…
- Als je uit je comfortzone durft te komen,…
- Als je nog nooit hebt geschreven of net wel,…
- Als je een open kijk hebt,…
- Als je je beste leven wil leven,…
- Als je ervan houdt anderen te ontmoeten (ook al doen we dat nu noodgedwongen nog even online),…
Dit traject is een combinatie van online bijeenkomsten (cirkels) en opdrachten die je thuis en in de natuur in je omgeving op je eigen tempo kan maken. Verwacht je aan speelse, creatieve oefeningen, visualisaties en schrijfopdrachten.
Tijdens de online cirkels nodig ik je uit om je verhalen te delen met de anderen omdat dit zo verrijkend en verbindend is. In de gesloten facebookgroep kan je nog meer delen en elkaar ondersteunen.
Er is een individuele familieopstelling inbegrepen in dit traject.
De verhalen die je tijdens dit traject schrijft, kan je, als je daar zin in hebt, verwerken in je levensverhaal. Na dit traject sta je veerkrachtiger in het leven, en kan je je beste leven leven.
We starten op 26 maart.
Meer info vind je hier.
door Veerle Schaltin | feb 22, 2021 | Uncategorized
De allereerste aflevering van de VEERKRACHT-podcast is een feit.
Voor de VEERKRACHT-podcast interview ik veerkrachtige vrouwen. Het zijn vrouwen zoals jij en ik die soms wel eens het hoofd laten hangen, maar die er vooral telkens opnieuw in slagen weer overeind te krabbelen, die telkens opnieuw de moed hebben om door te gaan, die ondanks alles ten volle leven en elke dag waardevol weten te maken.
Afl.1 – Op reis, maar dan anders – met Inge Compen
Inge Compen bijt de spits af. Zo vaak als mogelijk is ze onderweg naar Compostela of vertoeft ze in de woestijn of het Atlasgebergte in Marokko. Ze neemt graag andere vrouwen mee op inspiratiereis. Reizen is waar ze blij van wordt. Hoe ze daarmee omgaat in deze tijd vertelt ze je in dit gesprek.
Laat je inspireren!
Je vindt Inge Compen terug via https://www.vrouwkracht.be/
https://www.facebook.com/vrouwkracht
Je kan deze podcast beluisteren via Spotify, Anchor, Google Podcast, Apple Podcasts, Breaker, Castbox, Overcast, Pocket Casts en RadioPublic.
Ga voor de rechtstreekse link naar anchor.fm/wiebelwoorden
Je vind onze podcast ook terug op deze website: https://www.wiebelwoorden.be/de-veerkracht-podcast/
Vind je dit een fijne podcast? Laat het ons weten via Facebook of Instagram.
Deel hem op jouw sociale media-kanalen. Zo kunnen we extra veel vrouwen inspireren.
door Veerle Schaltin | feb 11, 2021 | Uncategorized
Als je iets echt graag wil, moet je het doen.
Wel, iets wat ik echt heel graag doe vanuit mijn diepste binnenste is me verbinden met anderen, luisteren naar hun verhalen, kansen scheppen om die verhalen te delen. Vandaaruit is de idee gegroeid voor de VEERKRACHT-podcast.
Ik praat met prachtige veerkrachtige vrouwen. Zij vertellen je wat veerkracht voor hen betekent, hoe ze met de moeilijkheden in hun leven omgaan, telkens opnieuw de moed vinden om door te gaan, hoe ze ten volle in het leven staan en hoe ze elke dag waardevol maken.
Ze vertellen openhartig en kunnen je inspireren om ook de beste versie van jezelf te zijn en telkens opnieuw veerkracht te ervaren.
De VEERKRACHT-podcast verschijnt vanaf 22 februari. Die week praat ik elke werkdag met een andere vrouw. Hier kan je al even met hen kennismaken:
*Inge Compen, pelgrim, zo vaak als mogelijk is ze onderweg naar Compostela of vertoeft ze in het Atlasgebergte in Marokko.
*Runa Styla, als kind werd ze geadopteerd en ze had in haar leven vele watertjes te doorzwemmen. Ze vindt op alles het antwoord in zichzelf en in de liefde.
*Annemie Jansen, een echt natuurmens, die intens samenleeft met de natuur en het authentieke stukje natuur in zichzelf.
*Elke Du Bin, na de dood van haar dochtertje Harte richtte ze de vzw Prinses Harte op waarmee ze prinsessen- en ridderpakketten maakt om troost en steun te bieden aan zieke kinderen.
*Karen Vanlangendonck, tijdens haar negen jaar durende ziekte ontdekte ze de helende kracht van yoga, nu is ze een (bijna) altijd enthousiaste yogateacher.
Wil je hun verhalen horen? Hou dan zeker onze sociale mediakanalen en deze inspiratiebrief in het oog.
Daar verneem je waar en wanneer het allemaal te beluisteren is.
Na de startweek zal de VEERKRACHT-podcast tweewekelijks verschijnen.
Ben jij of ken jij ook een veerkrachtige vrouw die in aanmerking kan komen voor de VEERKRACHT-podcast? Laat het me dan zeker weten!
door Veerle Schaltin | feb 11, 2021 | Uncategorized
Als uw elastiek finaal is uitgerokken,
hebt ge’t aan uw rekker.
Stapklap – Nathalie Lambaerts
Daar stond ik dan. Met mijn blote voeten in de sneeuw.
Het is een hype op sociale media. Vrienden en vrienden van vrienden en mensen die ik niet ken trekken hun schoenen en sokken uit voor een sneeuwbad.
Sommigen doen er nog een schepje bovenop. Met alleen een badpak aan gaan ze gezellig liggen op het sneeuwtapijt.
Waarom probeer ik het ook niet, dacht ik. Niet in badpak, maar met mijn blote voeten, lekker in de sneeuw.
Nu ik mijn veerkracht teruggevonden heb, staat dat goed, toch?
Ik bedacht al hoe ik eerst een foto zou nemen van mijn naakte voet die een beetje boven de sneeuw zweefde. Met de vraag erbij: doe ik het of doe ik het niet?
Hoe ik dan een filmpje zou posten waarop je me zag stappen en kon meegenieten van het heerlijke gekraak van de sneeuw onder mijn voeten. En dan nog een foto van mijn stevig gegronde blote voeten in de sneeuw als toemaatje, met de woorden: ik doe het!
Voor de eerste foto stond ik een beetje te wiebelen op mijn ene been. Mijn voet was al in de sneeuw beland voor de foto goed en wel getrokken was. De sneeuw was nog kouder dan ik had verwacht. Maar ik zette door. Ook mijn tweede voet kwam op het witte tapijt terecht. Ik zette enkele stappen, maakte het filmpje. Ondertussen vloekte ik op al wie eerder zo zot was geweest om dit te doen, en door wie ik me zo zot had laten maken. Ik dacht aan het resultaat (de foto’s en het filmpje dus, die ik zou delen op Instagram), en aan zo snel mogelijk weer naar binnen gaan, waar een warme handdoek op me lag te wachten.
Had ik ook de tijd genomen om te voelen wat dit met me deed?
Hoe het was mijn voeten op de ijskoude Moeder Aarde neer te zetten?
Welke sensatie daarbij door me heen ging?
Wat er in mijn lichaam gebeurde?
Hoe het me hielp echt te aarden?
Helaas niet!
Ik was de hele tijd bezig geweest met hoe chique het wel was dat ik dit deed. En hoe ik dat aan de buitenwereld zou tonen.
Ook al is blootvoets wandelen in de sneeuw een uitnodiging om in je lijf te zakken en te aarden, ik was vooral in mijn hoofd blijven zitten.
Toch ben ik trots op mijn prestatie. Voor een schijtluis als ik was dit echt wel een moedige stap. Tegelijk besef ik dat ik een kans heb laten schieten. Ik had er veel meer kunnen uithalen voor mezelf. Ik had kunnen ontdekken wat die kou echt met me deed. Of dit iets is wat bij me past. Ik had mijn kracht, mijn veerkracht kunnen voelen.
Het herinnert me eraan dat veerkracht in je zit. Dat het belangrijk is telkens opnieuw te voelen waarom je iets doet. Dat je je comfortzone kan rekken, maar dat ze pas echt rekt, als je dingen doet voor jezelf. Als je ze doet vanuit een innerlijke motivatie. Vanuit je diepste verlangen.
Heb ik spijt van het experiment?
Nee. Hypes op sociale media, zoals deze, zetten me soms in beweging.
De manier waarop ik dit beleefde, toont me hoe in mijn hoofd kruipen een overlevingsstrategie voor me is. Hoe dat veilig voelt, maar me in feite weghoudt van mijn veerkracht. Het doet me beseffen dat het ook anders kan.
Straks doe ik het opnieuw. Zonder camera. Zonder erover te schrijven. Alleen omdat ik het wil. Omdat ik wil voelen wat het met me doet.
Ik ben gewaarschuwd nu. Mijn ego probeert zoveel mogelijk in mijn hoofd te vertoeven, terwijl het mijn lijf is dat me zoveel te vertellen heeft.
Ik zal het eerst stil maken straks, de stilteplek in mezelf opzoeken. De tijd nemen om de kou te voelen, met mijn voeten, maar ook met en in de rest van mijn lijf. De kracht voelen die ik heb om dit te doen. De lessen leren die dit experiment voor me in petto heeft. Mijn veerkracht ervaren.
Veerkracht is voor mij telkens opnieuw naar binnen keren. Me afstemmen op wie ik ben en vandaaruit dingen doen. Het is een constante oefening. Met mildheid kijken naar wanneer het misgaat. Opnieuw afstemmen, opnieuw voelen, echt voelen en doen. Dat geeft vol-doen-ing. Dat maakt je krachtig.
Iets wat ik echt heel graag doe vanuit mijn diepste binnenste is me verbinden met anderen, luisteren naar hun verhalen, kansen scheppen om die verhalen te delen. Vandaaruit is de idee gegroeid voor de VEERKRACHT-podcast.
Ik praat met prachtige veerkrachtige vrouwen. Zij vertellen je wat veerkracht voor hen betekent, hoe ze met de moeilijkheden in hun leven omgaan, telkens opnieuw de moed vinden om door te gaan, hoe ze ten volle in het leven staan en hoe ze elke dag waardevol maken.
Ze vertellen openhartig en kunnen je inspireren om ook de beste versie van jezelf te zijn en telkens opnieuw veerkracht te ervaren.
De VEERKRACHT-podcast verschijnt vanaf 22 februari. Die week praat ik elke werkdag met een andere vrouw. Nadien zal de podcast tweewekelijks verschijnen.
Wil je deze verhalen horen? Hou mijn sociale mediakanalen of deze website dan in het oog om te weten te komen wat je wanneer kan beluisteren!
door Veerle Schaltin | feb 11, 2021 | Uncategorized
Veerkracht is elke keer terug kunnen keren naar een plek in mezelf
waar het goed is, waar het zacht is,
waar er ruimte is.
Marike van IJssel
De vele reacties op de vorige Wiebelkoffer, waarin ik schreef dat 2020 niet altijd gemakkelijk voor me is geweest, overdonderden me. Vele lezers herkenden zich in mijn verhaal. Het lijkt alsof in maart vorig jaar een pauzeknop werd ingedrukt. We wachten op iets, maar weten eigenlijk niet goed waarop. Het gebrek aan perspectief maakt velen somber.
Ik las het niet alleen in jullie reacties, ik zie het ook rondom mij. Bij meer en meer mensen geraakt de rek eruit. Er hangt een zwaarte over de wereld. Meer dan ooit is er veerkracht nodig. Maar wat is veerkracht eigenlijk? En hoe vind je die in jezelf?
Je kan het vergelijken met een tuimelpopje. Hoe hard je er ook tegen duwt, het veert telkens weer overeind. Dat komt omdat het een stevige basis heeft.
Sommige mensen hebben die basis van nature, of omdat ze er in het verleden zelf aan hebben gewerkt. Bij anderen is de basis fragiel. Ze slagen er niet altijd in dicht bij zichzelf te blijven. Bij de minste tik liggen ze omver en kunnen ze maar moeilijk weer overeind krabbelen. Deze tijd geeft ons een serieuze tik.
Ik vind het zelf een uitdagende oefening telkens weer op te staan.
Veerkrachtige mensen in mijn omgeving zie ik soms -ook nu- huppeldepup door het leven gaan. Ze bewegen eenvoudig mee met wat is en weten in elke situatie hun enthousiasme en optimisme te bewaren.
Voor mezelf werkt het niet zo . Een deel van mij is immers helemaal niet blij met wat ik in de wereld zie gebeuren. Als ik gewoon meebeweeg, negeer ik dat stuk van mezelf. Als ik me ertegen verzet, kom ik compleet vast te zitten. Geen van beide voelen goed.
Het is een leerproces geweest, maar ik ervaarde dat het belangrijk is te mogen voelen wat ik voel, ook als dit negatieve emoties zijn. Ik leerde mild naar deze gevoelens te kijken, ze te erkennen en te accepteren. Ze horen bij me, maken me tot wie ik ben.
Pas als ik dit aanvaard, ontstaat er ruimte om me er anders toe te verhouden. Pas dan ben ik in staat er minder heftig op te reageren, andere keuzes te maken. Schrijven helpt me hierbij. Ook essentiële oliën ondersteunen me.
Vanuit het aanvaarden van deze gevoelens kan ik ook stilstaan bij mijn binnenwereld, de buitenwereld en hoe mijn leven tot nog toe verlopen is, met alle patronen die ik me heb eigen gemaakt. Hier vanop een afstand naar kijken door er o.a. over te schrijven creëert diezelfde ruimte. Dat is voor mij veerkracht.
Het is wat we eigenlijk altijd al bij WiebelWoorden doen. Ons bewust worden van de verhalen die in ons leven, stilstaan bij onze levensloop om vandaaruit mee te kunnen bewegen met wat is en nieuwe keuzes te kunnen maken.
WiebelWoorden kiest volop de kaart van veerkracht.
Deze maand nog start ik met een podcast waarin ik veerkrachtige vrouwen interview. Hun verhalen kunnen je inspireren om zelf veerkrachtig in het leven te staan.
Ik ben ook een traject rond veerkracht aan het uitwerken: ‘Je verhaal als bron van veerkracht’. Het wordt een workshopreeks met zowel online bijeenkomsten als tijd om op je eigen tempo te schrijven en je veerkracht te ontwikkelen.
In een volgende Wiebelkoffer vertel ik je er meer over, maar hou zeker ook onze website, Facebook- en Instagrampagina in het oog, want daar verneem je als eerste wanneer we van start gaan.
Dat wil je zeker niet missen!
(Dit artikel werd geschreven op 2 februari 2021.)
door Veerle Schaltin | feb 11, 2021 | Uncategorized
Verander je wonden in wijsheid.
Oprah Winfrey
Ik gooi het er maar ineens uit: het is écht een moeilijk jaar voor me geweest.
Misschien was het je al opgevallen dat ik de laatste maanden weinig van me heb laten horen op sociale media en ook amper nog inspiratiebrieven heb geschreven. Nochtans heb ik vaak getwijfeld om iets met je te delen. Maar een coach die vertelt dat het slecht met haar gaat, hoort dat wel?
Toen in maart de eerste lockdown aangekondigd werd, was ik nochtans vastberaden me er niet klein door te laten krijgen. Integendeel, ik voelde hoe het virus een boodschap kwam brengen en hoe de wereld vooral veel liefde en positiviteit nodig had om die boodschap te begrijpen en ermee aan de slag te gaan. Ik ben heel spontaan facebook lives gaan organiseren om liefde de wereld in te sturen. Misschien heb je toen wel meegeschreven en mee mogen ervaren hoe mooi dit was, en hoe er een bijzondere verbinding ontstond tussen alle deelnemers. Iemand vertelde me dat dat in die periode heel ondersteunend voor haar is geweest. Ook mijn andere workshops trok ik een online jasje aan, en telkens opnieuw was ik verwonderd te zien hoe helend en verbindend dit online schrijven wel is.
Toch was ik blij toen de maatregelen tegen de zomer iets versoepelden en ik je ook weer deels live mocht inspireren. Helaas duurde het niet lang. Er kwamen nieuwe en almaar strengere maatregelen, helemaal niet meer in proportie met wat er aan de hand was. En ook zonder perspectief op betere tijden. Het voelde zwaarder. Ik kreeg minder levenslust en levenskracht, had donkere gedachten soms. Het voelde alsof ik voortdurend aan het strijden was. Tegen de veranderingen in onze maatschappij, tegen mensen die er een andere mening op nahielden, tegen mezelf. Ik ging gebukt onder een zware last. De limiet van wat ik kon dragen, was bereikt.
Toen vorige week mijn nek blokkeerde – hij stond in een rare hoek op mijn lijf, en de spieren van mijn nek en schouders voelden als beton – besefte ik dat ik niet alleen mijn eigen last droeg, maar dat er ook een groot deel van het collectieve verdriet, de collectieve pijn en onzekerheden op mijn schouders rustte. Ieder van ons is een onderdeel van het collectief. We zijn allemaal met elkaar verbonden. Gebeurtenissen zijn met elkaar verbonden. Zo is het altijd geweest, maar nu is het extra voelbaar. Velen surfen in meer of mindere mate op de collectieve onrust. Waarschijnlijk heb je dat zelf ook al gevoeld. Misschien voelde je de onrust in golven. We deinen op de thema’s die op dit moment individueel én collectief leven. Misschien herken je bij jezelf hoe bepaalde thema’s worden afgerond en andere in gang gezet. Ook op wereldvlak is dat zo. We staan aan de vooravond van een nieuw tijdperk.
Terwijl ik dit schrijf, op de dag van de winterzonnewende, staan de planeten Jupiter en Saturnus zo dicht bij elkaar dat ze wel één ster lijken. Nadat ze honderden jaren in het teken van Steenbok hebben gestaan, schuiven ze nu naar het teken van Waterman. Astrologisch gezien komen we in een nieuwe periode terecht. Volgens astroloog Irma van der Wijk betekent dit ook een nieuwe fase in de ontwikkelingsgeschiedenis van de mens. Dat deze transitie niet zonder slag of stoot gaat, voelen we nu maar al te goed, maar het biedt wel nieuwe mogelijkheden tot groei. Het is een noodzakelijk proces.
Aan elke groei gaat chaos vooraf. Er woedt een onbewuste strijd tussen het oude en het nieuwe. Alle regeringsmaatregelen, de paniekzaaierij door de media, de toenemende polarisatie,… het maakt allemaal deel uit van het proces. We dragen er echter de fysieke en emotionele gevolgen van. Ons algemeen welzijn neemt af. Alles wat ooit vanzelfsprekend leek, is dat plots niet meer. We beseffen hoe verknocht we er aan waren, en wat we echt nodig hebben om ons goed te voelen. We hebben verbinding nodig. In deze tijd komt die verbinding in het gedrang. Zonder verbinding verliezen we ons evenwicht. Zonder verbinding verliezen we onze kracht.
Ik was dus mijn kracht verloren, mijn levenskracht, mijn veerkracht. Een coach zonder kracht, hoort dat wel?
Een coach is ook een mens. Die haar eigen processen te doorwroeten heeft. Daarom wilde ik dit delen. Ik zag hoe mensen een houvast zochten in deze moeilijke tijd. Ik bood hen mijn woorden aan. Ik wekte de woorden in henzelf. Want telkens als ik een workshop mocht geven, her-innerde ik mijn kracht. Telkens opnieuw gebeurde er iets. Alsof ik mijn kracht toch niet verloren was. Alsof ze zich alleen ergens in mijn lijf had verborgen. En alsof ik alleen op die momenten bij de sleutel kon om haar te openen. Telkens als ik een workshop begeleidde, voelde ik me diep verbonden met Moeder Aarde en het Universum. Zij zorgden voor mij. Ik kon weer putten uit mijn Bron. Tijdens die workshops gebeurde het vanzelf, maar ik besefte dat ik hier zelf voor kan kiezen. Neem ik de sleutel en open ik mijn kracht of niet?
Telkens als ik zelf schrijf, her-inner ik me ook. Het zijn momenten waarop ik de sleutel binnen handbereik heb. Afgescheiden zijn en verbinding wisselen elkaar af. Me krachtig voelen en dan weer niet. Het is de golfbeweging van het leven. Ik vind het belangrijk mijn eigen processen diep te doorleven, om zo mijn inzichten met anderen te kunnen delen.
Ik hoop dat jij ook jouw kracht vindt, dat je de moed hebt om ze op te nemen. Ook in deze tijd. Je hoeft het niet alleen te doen. Tijdens onze workshops doen we het samen!
(Dit artikel werd geschreven op 21 december 2020.)
